ගවුම් වාටිය පෙඟී බරව
බලාසිටියේ අප විලංගු ලා සිටී
ඒ පොළොව දෙසමය
අහසෙහි අදෝනාවක් වැන්න වූමහ වැස්ස මෙතෙක් එසේමය ...
ජීවිතය මෙය යැයි
දෙදෙනාම සිතන්නටත් කලින්
කළු කුඩයක් අරක්ගත්තේ
ලෝකයාට නොපෙනෙන්නටමය ,
පළමු දිනම සැඟවුනේ එසේය ...
හංස යුවලක්
විලෙහි දිය සිඳෙද්දී
කොහේට යාදෝයි සිතනවා වැනි
සිහින් කකුල් දෙකක රැඳි
සුදුවන් වූ පාත්තු සඟල
විටින් විට සැලෙන්නට විය ...
කරගැට උදම් ඇනූ අත්ලක
කෝඩුකාර සටහන
ඇයගේ මැණික් කටුවෙන්
තදින් ලියන්නට
එදින සිට පටන්ගත්තේ
බොහෝ සෙනෙහසිනි ...
ස්වාර්ථය පිණිස මිනිසුන් තෙරපෙද්දී
අපි තවත් ලන්වන්නට තැත් කළෙමු
වැස්ස නම් කුමක්දැයි
සිතුනේ ජීවිත බදා හුන්
පොළොව දෙස
දෙදෙනාම බැලීමෙන් පසුවය ....
විසල් අහසක් යට
කුළුඳුල් ප්‍රේමයක් ඉපදෙද්දී
සිව් පයට පෑගුන
ඒ බිම් කොටස
අපට වඩා වැදගත් වීය ...
මොහොතකට පෙර
මිතුරියන් අපි අතරමං කරේ
මේ පොලොවෙහිය
මිනිසුන් සඟවාගන්නේ
පොලොව මිස අහස නොවේය . ..
